✍️ अखिल क्रान्तिकारी दाङ जिल्ला इन्चार्ज डिभाईड शर्मा
हिजो माओवादी जनताको घरमा थियो — किसानको खेतमा, मजदुरको पसिनामा, र दलित–जनजातिको आक्रोशमा। त्यो माओवादी दुःख–सुखमा साथ दिने, रगत बगाएर आशा रोप्ने संगठन थियो। तर आज त्यही माओवादी दलाल पूँजीपतिहरूको सिरानीमा निदाएको देखिन्छ। जसले कहिल्यै सर्भहारा वर्गको नाममा गरिएको बलिदानको अर्थ बुझेन, आज उनीहरूले नै “समावेशीकरण” र “गणतन्त्र” लाई उपलब्धिको प्रतीक मानेर आत्मसन्तुष्ट बनेका छन्।
तर, प्रश्न उठ्छ — के केवल उपलब्धिको रक्षा गरेर राष्ट्रको रक्षा हुन्छ?
के केवल सत्ताको वरिपरि घुम्ने कम्युनिस्ट पार्टीले समाजवादी अर्थतन्त्र निर्माण गर्न सक्छ?
अबको प्रश्न यहीं हो — “कहाँ हरायो त्यो माओवादी?”
त्यो माओवादी जो साना किसानका पसिनामा गर्व गर्थ्यो, त्यो माओवादी जो घरघरमा हरियो साग रोपेर आत्मनिर्भर बन्ने सपनामा रमाउँथ्यो।
आज जब विदेशी नाकामा हरियो साग किन्ने देश बन्न पुगेका छौं, के यो क्रान्ति हो?
जब किसानको करबाट तलब खाने ब्यूरेक्र्याटले जनताको दुःखमा ठट्टा गर्छ, के यो जनताको शासन हो?
अब समय आएको छ — नयाँ पुस्ताले (Generation Z) यो प्रश्न गर्न र जवाफ खोज्न।
हामी प्रचण्ड होइनौं, तर हामी प्रचण्डभन्दा अगाडि हिँड्ने साहस बोकेका हौं।
हामी सस्तो नाराबाट होइन, उत्पादन र श्रमबाट देश बनाउन विश्वास गर्छौं।
अबको माओवादी त्यो हुनेछ, जसले देशको अर्थतन्त्र आफ्नो माटोबाट उठाउँछ, जसले साग, धान, गहुँ, उद्यम र श्रमबाट समाजवादको अर्थ बुझाउँछ।
क्रान्ति अब बन्दुकमा होइन — उत्पादनमा छ।
सत्ता कब्जामा होइन — आत्मनिर्भर अर्थतन्त्र निर्माणमा छ।
अब किसानले तिरेको करबाट तलब खानेहरूले जनताको जिम्मेवारी बुझ्नुपर्छ, होइन भने —
किसानले नै तलब घटाउँछ, निलम्बन गर्छ, र देशको ढुकुटीमा खेलवाड गर्नेहरूलाई आजीवन कारबाही गर्छ।
यो चेतावनी मात्र होइन — यो नयाँ युगको घोषणा हो।
माओवादीले अब आत्मपरीक्षण गर्नुपर्छ, किनभने
“क्रान्ति बेचेर बाँच्नेहरू” होइन,
“क्रान्ति बोक्नेहरू” ले देश बनाउँछन्।
अब हाम्रो अभियान सरल छ — घर-घरमा साग उमारौं, आफ्नै माटोमा उत्पादन गरौं, आत्मनिर्भर माओवादी बनौं।
कम्युनिस्ट भन्ने अधिकार श्रमले प्राप्त हुन्छ, नारा होइन — उत्पादन हो।
अब हामी “विकल्प” खोज्दैनौं — हामी “रूपान्तरण” गर्छौं।
अब माओवादी दलालहरूसँग होइन — जनताको खेतमा फर्कन्छ।
लाइभदाङ । ६ कार्तिक २०८२, बुधबार ०७:४५ बजे